We verlaten de filmset van Kristin Lavransdatter en maken onze borst nat voor het meest uitdagende stuk van het St-Olavspad: Dovrefjell! Deze hoogvlakte wordt door alle pelgrims als het hoogtepunt van de wandeltocht beschouwd en wij hunkeren al dágen naar het échte, zware hikewerk!
Vieze havermout en een voorsmaakje van het échte Noorwegen
Het is vroeger dan gewoonlijk dat we onze Jakkebrå (waterige havermout) naar binnen spelen en onze Quechua-tent oprollen, want we hebben een afspraak met de Noorse natuur! We beseffen dat de filmset die we achterlaten de laatste comfortabele kampeerplaats voor een tijdje kan zijn geweest. Voor ons doemen de bergen op, het pad zal slingeren, klimmen en dalen en het weer zal een pak kouder en natter worden. Hiervoor zijn we naar Noorwegen gekomen!
Het pad slingert inderdaad, maar begint pas te klimmen en te dalen als de originele route plots moet uitwijken voor een treinspoor. Het loopt nu langs een rotswand onder een verstikkend en vochtig dennendak. Jeroen en ik vinden het de ideale plaats om te filmen, ook al schuiven we allebei letterlijk onderuit bij de eerste paar passen. Ons plezier kan niet op! 
In dalende lijn naar de hoogvlakte
Na dit technisch uitstapje volgt een lange klim naar de hoogste boerderij in de omgeving met de gepaste naam Høgste. Het weer slaat al meteen om als we de top bereiken en we eten onze boterhammen langs de kant van de weg gekruid met wat motregen. Daarna volgt een ellenlange, dalende grusvei (gravelweg) naar het dorpje Dovre. Wat een anti-climax!
De teleurstelling maakt gelukkig snel weer plaats voor opwinding, want Dovre ligt letterlijk aan de voet van Dovrefjell! Het is de laatste stop met winkel voor maar liefst vijf dagen, dus we besluiten om kamp te maken op het heerlijke pleintje voor de plaatselijke kerk. Tóch nog een comfortabel plekje voor Dovrefjell, wie had dat gedacht?
Overpeinzingen in een supermarkt
Als hongerige kippen staan we de volgende ochtend al 10 minuten voor openingstijd aan de deur van de supermarkt. Dat elke winkel in Noorwegen free wifi heeft, is daar natuurlijk niet vreemd aan. Maar meer dan ooit hebben we een pak eten en drinken nodig om de komende dagen te overleven. Jeroen en ik zijn de Jakkebrå beu en besluiten om échte melk mee te zeulen. Jeroen mag die in zijn rugzak stoppen. 
Terwijl we ons volledig overgeven aan een hedonistische shopping spree, vragen we ons toch ook af waar alle andere pelgrims zijn? De hele wandeltocht tot hier, hebben we maar af en toe pelgrims gezien. Laat staan uitvoerig met gecommuniceerd. Vanmorgen vroeg zag Jeroen wel een koppel richting Dovrefjell stappen, maar dat was het zowat. Het St-Olavspad is écht nog wel een onontdekt pareltje!
De klim naar Dovrefjell
Met respectievelijk 18 en 14kg op onze ruggen, trekken Jeroen en ik eindelijk richting de bergen. We kochten een aantal kleine appeltjes die we in onze zijzakken stopten om onderweg al stappend te kunnen snacken. Zo sparen we wat rusttijd uit, want we willen zo ver mogelijk raken. Het is een beetje onduidelijk in onze gids waar we onze eerstvolgende winkel gaan tegenkomen, dus alle tijd die we kunnen winnen kan een zegen zijn.
Dat klinkt allemaal mooi in theorie, in de realiteit puffen we om het half uur even uit op een rotsblok. De eerste 8km gaan steil omhoog zonder ophouden en als we eenmaal boven komen en de majestueusiteit van Dovrefjell op ons willen laten afkomen, krijgen we alleen maar een stevige regenvlaag in ons gezicht gemept.
Als waterkiekens struikelen we verder in het met keien bezaaid landschap. Af en toe kijken we op vanonder onze regenkap, een blik op de grijze hemel werpend, uitkijkend naar een glimp van zonnige hoop. En jawel! In de verte zien we een opklaring dichterbij schuiven en we halen weer hoopvol adem. Misschien gaat heel Dovrefjell tóch niet in het water vallen!
Tussen de regenbuien door krijgen we alsmaar meer grip op het terrein. Onze kuiten spannen zich tot het uiterste op en puffen en blazen als we even neerzijgen voor een break. Het frisse water in de talrijke riviertjes kikkert ons weer helemaal op. Nog 3km tot onze eerste mogelijke kampeerplek, we lopen warempel vóór op schema!
Waar is al de liefde?
Onze eerste kennismaking met Dovrefjell is niet meteen een boeiende lovestory. Een zwaar parcours nóg zwaarder gemaakt door de aanhoudende regen en weinig adembenemende uitzichten met al dat grijze weer. Dat we dan ook nog eens onze tent moeten opzetten in het midden van de schapenkak maakt het er niet veel beter op.
Maar we zijn er geraakt en de weersvoorspellingen zijn positief, dus we bijten ons door deze eerste dag met een extra portie noten en wat chocola! Morgen belooft een betere dag en we wriemelen onszelf warm in onze slaapzak. Dovrefjell gaat machtig worden!
The post Het St-Olavspad: het begin van Dovrefjell appeared first on Wanderer's Blues.
